Keuzestress: een andere sport of toch maar eens bij scouting kijken?

Eind augustus slaat de keuzestress voor veel ouders weer toe. De zwemdiploma's zijn binnen, dus opeens zeeën van tijd. Of er werd door je kinderen tijdens het afgelopen schoolseizoen een beetje gemorreld over de sport die ze deden.

Voor mij is het niet anders. Zowel mijn dochter als mijn zoon twijfelen over wat ze deden, respectievelijk tennis en sterrenplan zwemmen. Of wat ze zouden gaan doen: nog meer tennis of toch echt waterpolo.

Maar één ding staat gelukkig niet ter discussie. Op zaterdagochtend gaan we naar scouting. 

En voor alle ouders die nog een beetje twijfelen: ga kijken want het is hartstikke uitdagend. Check de website www.scouting.nl en bekijk welke groep er bij jou in de buurt zit.

Lang geleden, al meer dan 100 jaar, begon Baden Powell met "Scouting for boys". Daar zijn vervolgens heel veel varianten op gekomen, maar in Nederland bestaat de visie uit de letters SCOUTS: samen, code, outdoor, uitdaging, team en spel.

Samen

Scouting doe je samen. Het is geen individuele vrijetijdsbesteding. En je doet het samen met scouts over de hele wereld, want scouting is een wereldorganisatie.
Met samen wordt ook "voor de maatschappij" bedoeld. Bij de jonge kinderen zal dat niet altijd zo duidelijk zijn, maar zelf vind ik de 4 mei herdenking [http://www.tym.nl/scouts-zijn-messengers-of-peace/] een zichtbaar moment waarop je de bijdrage van scouting ziet.

Code

Code, cultuur, tradities. Ze zijn belangrijk bij scouting. We dragen allemaal een Scoutfit en/of een das. Daaraan kun je scouts herkennen.

Er zijn badges die je kunt verdienen, die je weer op je bloes of kampdeken kunt naaien.
Een andere traditie is "overvliegen". Dat gebeurt als je te oud bent geworden en je naar de oudere speltak (=leeftijdsgroep) gaat. Er zijn grote verschillen tussen de groepen hoe dat gaat, maar duidelijk is dat het een bijzonder moment is.

Enkele maanden na het overvliegen, of als je net nieuw bent, wordt je "geïnstalleerd". Dat betekent dat je een belofte aflegt, dat je je gaat houden aan de scoutswet en dat je belooft dat iedereen op je kan rekenen.

Outdoor

Soms speel je wel eens binnen. Als het rotweer is. Of te koud en het leuker is om koekjes te bakken of te minipionieren of te knutselen voor een scoutingthema. Maar meestal zijn de scouts, of het nu bevers zijn of explorers, buiten. 

Speurtochten door het bos of de stad, pionieren met houten palen en touw, vlaggenroof of een ander bosspel. En natuurlijk kamperen. In ieder geval een week tijdens de zomervakantie als zomerkamp, maar ook weekendjes tussendoor. Zelfs in de winter.

Uitdaging

#Laatjeuitdagen. Scouts gebruiken het te pas en te onpas. Maar het is ook zo'n mooie kreet. Het staat voor uitdaging, uitdagende activiteiten doen, maar ook voor grenzen verleggen, je persoonlijk ontwikkelen. Iedere week iets anders doen. Scouting is afwisselend, van een keertje zwemmen tot aan toneel, van iets maatschappelijks in de buurt doen tot een hike lopen in een omgeving die je niet kent.

Team

Scouting staat bol van teams. In teams worden de dingen opgepakt. Maar eigenlijk begint dat al bij de welpen. Welpen worden in nesten ingedeeld, met zo'n 5 tot 7 welpen. Eentje is de gids en eentje is de helper. En die mogen dan met het nest een uitdaging aangaan. Het werken met nesten zal niet iedere week en overal gebeuren, maar het stimuleert wel de teamgeest en de leiderschapstalenten [http://www.tym.nl/scouting-vormt-je-leiderschapstalent/] van de kinderen.

Spel

Scouting kun je ook zien als een grote leerfabriek. Iedere week leer je wel wat nieuws, maar we noemen het niet-formeel leren. Want het gebeurt met spellen [http://www.tym.nl/scouting-spellen-annemaria-koekoek/]. Uitvinden hoe een spel is opgebouwd, tactiek bedenken hoe je kunt winnen, teamgeest als je samen voor een uitdaging staat. Een spel doen is ontspannend, inspannend en geeft ook vaak veel plezier. 

Alles bij elkaar genomen is scouting meer dan een sport. Sporten is gezond, maar bij scouting krijg je ook nog vaardigheden mee die je in je verdere leven ook heel goed kunt gebruiken.

Mijn uitdaging wordt dus om te bedenken wat mijn kinderen dit jaar anders gaan doen. Scouting staat niet ter discussie. Misschien toch eens de blogs van andere moeders op Tym.nl lezen.

Het is hier altijd buitenspeeldag

Zie ik dat nu goed? Zijn mijn kinderen aan het stoepranden in de straat. Was dat niet iets van vroeger?
Nee, dus. Het is makkelijk, want je hebt alleen maar twee kinderen, een bal en twee stoepranden nodig.
Ik kan me voorstellen dat dat laatste niet overal even makkelijk is, maar in mijn vooroorlogse wijk zitten netjes overal stoepen met randen. En zo net na etenstijd is de straat nog niet helemaal vol geparkeerd en kan er dus gerust gestoeprand worden.

Stoepranden is de nieuwe trend. 

Ik ben heel blij dat ik in zo'n straatje woon waar het de gewoonste zaak van de wereld is om lekker buiten te spelen. Eénrichtingsverkeer, dat scheelt. En in bijna de helft van de woningen zijn wel kinderen van tussen de 4 en de 12 aanwezig.

Na het avondeten zie je dan ook vaak een sliert over straat gaan, soms hier en daar aanbellend. Met een bal of een step gaan ze op pad om met elkaar nog net voor bedtijd te spelen.

Overdag komt het er vaak toch niet zo van. Clubjes, sporten of andere schooltijden zorgen ervoor dat er niet altijd veel kinderen aanwezig zijn.
En zo lang het licht is, is het gewoon vaste prik. Het is hier altijd buitenspeeldag.

Buitenspelen is belangrijk

Op 8 juni was het een landelijke Buitenspeeldag. Buiten spelen is ook goed voor kinderen. De woordvoerder van deze dag lichtte toe: "het is goed voor de motorische ontwikkeling, het zelfvertrouwen, creativiteit en concentratie en leerprestatie op school." Wat wil je nog meer?

Ik weet ook niet of het nu aan de kinderen ligt dat buitenspelen niet zo vanzelfsprekend is, als ik de toelichting lees op de site van Jantje Beton.

Ouders moeten hun kinderen veel meer loslaten.

Lekker laten ontdekken, vallen (een pleister is zo geplakt) en opstaan, ruzie maken en weer vrienden worden, elkaar helpen of spelletjes uitleggen.

Loslaten dus...

Maar ook voor mij als ouder die zelfstandigheid hoog in het vaandel heeft, was het laatst even slikken. Mijn jongste had een speelafspraak bij een parkje met 5 jongens uit zijn klas. Dus niet meer in de straat... dacht ik. Ik vond het ook redelijk vaag klinken. Mijn jongste voelde mijn twijfel geloof ik een beetje aan en stelde voor dat ik dan maar even meefietste. Bij het Johan Cruyff Court aangekomen, bleek de afspraak inderdaad te kloppen. Er werd een tijd afgesproken dat iedereen weer zelf naar huis zou gaan. En met een enigszins gerust hart fietste ik weer naar huis.

De straat is dus te klein geworden, dacht ik toen.

Hij had veel plezier gehad. Gevoetbald en in de bosjes gespeeld, niets stuk gemaakt en geen ruzie.

Toch ben ik blij als ik hem gewoon kan zien, als ik 's avonds even de straat oploop. Maar het went vast wel als ik hem niet meer kan roepen. Gewoon vertrouwen dat het goed komt.

Scouts zijn Messengers of peace

Foto: FinnFoto.com

Misschien heb je het als ouder wel eens afgevraagd. Waarom staan daar die kinderen op de Dam in Amsterdam bij de Dodenherdenking? Of bij het oorlogsmonument in je dorp of stad. Scouting is niet alleen een jeugd- en jongerenorganisatie die leuke dingen doen op zaterdag, maar ook een maatschappelijk betrokken organisatie.

Samenleving is een van de activiteitengebieden

Mijn dochter had laatst bij geschiedenis de serie "Dertien in de oorlog" in de klas gekeken. Het is goed om kinderen te vertellen over oorlogen, over wat mensen elkaar aandoen en wat voor ellende het met zich mee brengt. Tenslotte zien we nu iedere dag op TV wat er in Syrië gebeurt, hoe daar honger wordt geleden en waar de mensen en vooral de kinderen stil staan in hun ontwikkeling omdat ze niet naar school kunnen.

Dat dit onderwerp op zaterdag tijdens scouting ook aan bod komt, is niet verwonderlijk. Scouting was tijdens de Tweede Wereldoorlog verboden, clubgebouwen werden geconfisceerd en op sommige plekken kwamen verkenners of padvinders toch nog stiekem bij elkaar.
Scouting Nederland doet ook suggesties om tijdens de opkomst er aandacht aan te besteden.

Messengers of peace

Scouts zijn "messengers of peace". Door internationaal met elkaar te spelen tijdens kampen, te communiceren tijdens de Jota of via social media te zien wat scouts over de wereld doen, wordt het begrip vergroot tussen de scouts onderling. Het is onvoorstelbaar dat scouts met elkaar gaan vechten.

Betrokkenheid bij het herdenken van oorlogsslachtoffers, van welke oorlog dan ook, is ook een van de activiteiten waarbij scouts laten zien dat ze Messengers of peace zijn.

4 mei op de Dam

Ieder jaar worden scouts tussen de 13 en 18 jaar ingezet om te helpen met het neerleggen van de kransen. Per jaar worden 60 scouts uit één provincie benaderd om te helpen. Dit jaar is provincie Groningen aan de beurt. En dat is een serieuze aangelegenheid. De scoutfit moet er vanzelfsprekend netjes uit zien, maar het mag ook natuurlijk niet misgaan. Daarom oefenen scouts ook van tevoren. RTV Noord was daarbij.

Scouting Zuylensteyn onving badges

Provincie Utrecht was in 2013 geleden aan de beurt. Dat zou kunnen betekenen dat Utrecht over 9 jaar weer mag. Mijn dochter en zoon zijn dan 18 17, als ze dan nog scout zijn, misschien kunnen ze dan nog meedoen. Ik zou wel trots op ze kunnen zijn. Als ik naar de foto's van Finn Snaterse kijk van toen, zijn er vast nog meer ouders die dat waren.

Het 4 en 5 mei comité vindt het belangrijk om scouts erbij te betrekken. Dat uiten ze bijvoorbeeld door de kinderen een badge te geven die ze op hun scoutfit kunnen naaien.

Stille tocht

In Amersfoort en Leusden staat Kamp Amersfoort, een doorgangs- en strafkamp tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ter nagedachtenis aan de slachtoffers wordt ieder jaar de stille tocht gelopen naar Kamp Amersfoort en langs de Stenen Man gelopen. Dit jaar neem ik mijn dochter mee. Het past bij wat ze in de klas geleerd heeft. En we trekken onze scoutfit aan om te laten zien dat we als scout betrokken zijn bij de Dodenherdenking.

Op 4 mei stilstaan om de slachtoffers herdenken: het hoort er gewoon bij. 

HIT: het grote loslaten voor ouders

Het Paasweekend staat weer voor de deur. In de Nederlandse scoutingwereld betekent dat HIT: Hike Interesse Trapperskampen. Mijn dochter en zoon gaan er beiden naar toe. Maar eigenlijk is dit het begin van het grote loslaten voor ouders. Ervoor zorgen dat ze hun eigen pad gaan bewandelen en hun eigen avonturen gaan beleven.

Mijn dochter gaat al voor de derde keer op HIT. Ze is pas 9, maar HIT hoort er voor haar als scoutingactiviteit helemaal bij. Mijn zoon heeft vorig jaar een Bever HIT gedaan, met één nachtje slapen op het zelfde terrein als zijn grote zus. Dat ging wel. Dit jaar is hij niet overdreven enthousiast.

Waarom HIT toch gewoon loslaten van je kinderen is, is omdat het toch weer even anders werkt dan een zomerkamp.
Een heel jaar trekken leiding en dezelfde groep kinderen met elkaar op. Ze doen leuke activiteiten op zaterdag en oefenen tussendoor nog eens in een weekendkampje. Het hoogtepunt van het jaar is dan het zomerkamp, waar je als ouder van tevoren over bent ingelicht, misschien zelfs wel via een ouderavond. De staf is dan voorgesteld, je hebt een foto van het terrein gezien en misschien zelfs instructies meegekregen over een thema.
Je hoopt dat de leiding goed voor je kind zal zorgen als je hem aan het begin van de week brengt en na afloop zit-ie vol verhalen, is de was groot en je kind moe.

De HIT is anders. In december is er een boekje op een site, daar kun je een keuze maken uit een kamp dat in 50 woorden omschreven staat. Je weet wat het kost, waar het ongeveer is en dat is het. Je hebt geen idee waar ze slapen, wie de leiding is, hoe het programma eruit ziet en met welke andere kinderen ze op kamp gaan.
Je hoort dat het leuk is van andere ouders of de leiding draait het riedeltje af als de promotie begint en denkt: "het zal wel".
De allereerste keer dat ik mijn dochter bracht, was ik ook reuze nieuwsgierig. Als jeugdlid had ik zelf nooit meegedaan aan de HIT, dus wist ik ook niet wat er ging gebeuren.
Maar toen ik aankwam in Dwingeloo zag het er allemaal zeer georganiseerd uit. De leiding had een pro-actieve houding naar de kinderen, overal was thema. Het was duidelijk waar er gegeten moest worden, waar er werd gekookt. Het zag er gezellig uit met een vuurtje, slingers en op de 30 kinderen waren er geloof ik 8 man begeleiding. Ruim voorzien zeg maar.

Ook vorig jaar in Mook was het zowel bij de bevers als bij de welpen strak georganiseerd. Er stond een leidingteam dat goed op elkaar was ingespeeld, ook al kwamen ze van ver, het thema was tot in de puntjes uitgewerkt en waar ze moesten slapen was duidelijk, toen ik ze bracht.
Mijn dochter had overigens toen nog even een dikke dip, door slaaptekort, waardoor ze de laatste avond zeer vroeg in bed lag. Ik hoop dat dat nu beter gaat.
Mijn zoon gaat dit jaar naar een onbekend terrein, in Harderwijk. Wel met zijn neef, maar doordat hij het niet echt weet wat hij zal aantreffen, vindt hij het spannend en is-ie er nog niet zo enthousiast over.

Misschien een tip voor de leiding: voorpret is ook belangrijk.

Mijn dochter rijdt nu met een andere ouders mee naar Mook. Dus daar begint het loslaten al dichtbij. Maar ik heb er veel vertrouwen in dat ze een leuk lang weekend gaat krijgen.
Mijn zoon breng ik zelf weg. Die heeft nog wat meer steun nodig. En dat is dan wel lastig. Ik hoop zo dat hij het leuk gaat vinden, gewoon omdat zo'n weekendkamp supergaaf is, je leert weer andere dingen, andere kinderen en andere leiding. Maar ik heb er vertrouwen in, loslaten hoort erbij.

Een scout ben je niet alleen

Welpen maken plezier met elkaar tijdens een regionale activiteit

Iedere zaterdag gaan mijn kinderen met veel plezier naar scouting. En iedere week staat de welpenleiding weer enthousiast klaar om met ze over het heideveld heen te sjouwen, spelletjes te doen, van een hapje en een drankje te voorzien en natuurlijk ook nog om mee te stoeien. Vooral het laatste vindt mijn zoon toch ook wel erg leuk.

Maar als je goed kijkt, luistert en doorvraagt, dan zit er veel meer achter. De horde wordt in kleine groepjes verdeeld en eentje mag de leider spelen. Soms wordt er aan een vaardigheidsinsigne gewerkt, zodat mama die weer mooi op de scoutfit mag naaien. En zeker ook leren ze door te doen, door speurtochten te lopen, door vuur te maken, door te mini-pionieren of een knopenbord te maken.

Een van de 7 onderdelen
van de doorlopende leerlijn

Omdat ik al wat langer binnen scouting rondloop, kan ik het ook benoemen. Binnen Scouting Nederland heb je een doorlopende leerlijn. Van bevers tot en met de explorers of zelfs roverscouts komen activiteiten terug, die je alleen steeds meer op je eigen niveau gaat doen. Er is overal een wet en belofte. De kinderen hebben ook een belangrijke stem, die belangrijker wordt naarmate ze ouder worden. En hoe ouder, hoe zelfstandiger.

Internationaal is één
van de activiteitengebieden

En waar het op school om rekenen, lezen en taal gaat, gaat het bij scouting om 8 activiteitengebieden: sport&spel, veilig&gezond, uitdagende scoutingtechnieken, samenleving, identiteit, buitenleven, expressie en internationaal. En aangezien de leiding geen docenten zijn, gaat het om niet-formeel leren, maar spelenderwijs. Nadoen van de leiding, of de oudste in de speltak, via een spelletje of soms zelfs door het zelf uit te zoeken.

Vraag het eens na bij de leiding of ze weten van de doorlopende leerlijn en of ze de activiteitengebieden wel eens gebruiken bij het maken van hun programma.

"Internationaal" als activiteit en kijk eens buiten je "leefwereld" staan niet voor niets op het lijstje van scouts. 

22 februari: Denkdag, World Thinking Day, BP dag of Foundersday

Scouts hechten nogal veel waarde aan tradities. Dat zie je terug bij de opening en de installatie, waarbij respectievelijk de wet en de belofte terugkomen. 

“Jullie kunnen op me rekenen”, beloof je als scout, ongeacht hoe oud je bent.

De grondlegger hiervan was Lord Robert Baden-Powell. En op zijn verjaardag, 22 februari, is het aardig om eens te bekijken welke goede waarde hij scouting, voor jongens en meisjes, heeft meegegeven.

De mooiste vind ik persoonlijk dat hij zei dat de enige manier om gelukkig te zijn is om andere mensen gelukkig te maken. Dienstbaarheid naar elkaar, of gewoon vriendelijk zijn. Een glimlach helpt al zoveel.

Vorige week was ik op wintersport met 10 scouts, WintUHrkamp noemden we het. En het was zo vanzelfsprekend om elkaar te helpen bij het inpakken, uitpakken, afwassen, boodschappen doen, koken, en natuurlijk ook bier en glühwein halen. We hadden zoveel plezier met elkaar, terwijl de meesten elkaar aan het begin helemaal niet goed kenden. Mijn “hapiness” haal ik dan ook uit om zo’n week voor anderen te organiseren en te zien dat iedereen het naar zijn zin heeft.

Meer dan 40 miljoen scouts wereldwijd

Op dit moment zijn er meer dan 40 miljoen jongens en meiden lid van scouting. Lid van een club waarbij het niet gaat om geloof, politiek, seksuele geaardheid, man of vrouw, maar om jonge mensen te begeleiden in zelfbewustzijn, om dienstbaar te zijn aan de maatschappij, om vriendschappen te sluiten over de hele wereld, zodat vrede vanzelfsprekend is.

De wereldorganisatie voor de meiden bij scouting, de WAGGGS, heeft dit jaar ook als slogan #Connect10million. Zo mooi, ook in deze tijd van oorlog en vluchtelingen. Want met je vrienden maak je geen oorlog, maar heb je plezier.

En ook al is BP in 1941 overleden, het is goed om eens per jaar stil te staan bij wat hij ons heeft nagelaten, wat hij in beweging heeft gezet. En ook al gaat scouting net zo goed weer met de tijd mee en verandert de beweging continu, 22 februari is en blijft zijn verjaardag.

Happy Birthday BP!

Gangstrandvoetbal is de nieuwste rage

"Kom, zullen we weer gangstrandvoetbal gaan doen?" De kids hebben amber hun toetje op, of de trui gaat uit, de lange broek voor een korte verwisseld, de gang wordt ontruimd van jassen en tassen en ze gaan beginnen.

Ik ben verbaasd. Over hun energie die ze na het eten meteen weer hebben, terwijl ik vecht tegen de after-dinner-dip en blij ben dat het spitsuur weer voorbij is.
Over hun creativiteit om met niets, of toch zeer weinig, heerlijk met elkaar fanatiek te kunnen spelen. Een bal, een gang van 5 meter lang en 90 cm breed, een plakbandje op de muur voor "het doel". De spelregels zijn voor hunzelf vanzelfsprekend duidelijk.

Ondertussen gieren ze het uit. Regelmatig afgewisseld met een "au", want het eenvoudige spelletje voetbal in de smalle gang lijkt soms ook op rugby. De score wordt ook fanatiek bijgehouden en af en toe mogen ze van elkaar een penalty schieten. Het duurt bij elkaar zeker een half uur.

De aanleiding voor dit gekke spelletje is overigens minder aardig. Het is een strandbal die we van de medewerker van de ANWB wegenwacht hebben gekregen toen we op zondagmorgen, op weg naar een dagje Snowworld, midden op de A12 panne kregen met de auto. Zeer behulpzaam, snel en kindvriendelijk werden we geholpen, waarbij zoonlief in de ANWB auto mee mocht rijden en ze na afloop allebei een pretpakketje kregen.

Binnenspelletjes in de winter

Het regent, het giet, het is koud en ook al worden de dagen weer langer, na het eten is het hartstikke donker. Waar de kids zomers de straat op rennen, verzinnen ze in de winter ook gewoon weer binnenspelletjes, waar ze toch weer veel bij kunnen bewegen.

Vanavond zelfs nog. We moesten stoeien. Nu ben ik niet zo'n stoeimoeder, maar af en toe ontkom je er niet aan. Opnieuw de meubels aan de kant, de dekens op de grond en ik moest komen. Gegiechel en gegier als je ze probeert te pakken met een gekke bek. Mijn favoriete spelletje is toch vliegtuigje spelen. Ik lig op de grond en de kinderen balanceren met hun heupen op mijn voeten. Al vanaf kleins af aan deden we dat al en nu met een dikke 30 kg per kind kan het nog steeds.

De verleiding van de tv, de tablet en de pc lokken, maar gelukkig verzinnen ze gewoon zelf grappige spelletjes waar ze hun energie kwijt kunnen. Je moet er alleen een beetje relaxed voor zijn, want die woonkamer en die gang... na afloop ruimen we die met zijn allen weer op.

PS de auto werd het laatste stuk naar huis gesleept. Iets met sensoren stuk, maar het is weer gemaakt.

Vrijwilligers zijn onbetaalbaar

"Harder, harder." De autoband aan een touw vliegt op en neer. In een niet te volgen ritme vliegen drie kinderen op en neer. Tot er eentje roept: "Stoooooooop, ik wil eraaaaf." Het gaat iets te ruig.

Het is een simpel speeltoestel: drie palen met touwen ertussen waar die drie autobanden aan hangen. Kinderen leren er hun evenwicht houden (eerst voorzichtig zitten, later staan), leren hun grenzen kennen (want hoe hard kan het nu echt) en rekening met elkaar houden (je moet alle drie stoppen als er eentje af wil). Wat een mooie vaardigheden leer je in deze speeltuin.

Die speeltuin is een goed verborgen geheim in onze wijk. Tussen twee straten, naast een kerk, met een toegangshek dat 's avonds op slot gaat.

Een paar jaar geleden hield de speeltuinvereniging ermee op. We hadden hier diverse verenigingen in Amersfoort, maar niemand wilde meer in het bestuur van deze vereniging. De speeltuin zag er ook niet uit.

Maar zoals dat gaat met vrijwilligers, er komen pas nieuwe als anderen plaatsmaken. En zo ook stonden er toen een paar ouders op met kinderen in de leeftijd die heel graag naar een speeltuin zouden willen gaan.
Een mooie constructie met een grote speeltuin-broer werd er gevonden, zodat de gemeente het sein weer op groen kon zetten, de veiligheid van de speeltuin gewaarborgd werd en er ook enige financiële bronnen aangeboord konden worden.

De speeltuin is een plek, waar de bewoners elkaar een paar keer per jaar vinden, waar de kinderen onbezorgd kunnen ravotten, in één boom klimmen, in een anderhalve meter hoog net kunnen klauteren, waar ze in een huisje een tea party kunnen houden of uitgebreid kingen op het stukje betonnen vloer dat nog een restant is uit de oude speeltuin.

Ik ben niet een van de ouders die is opgestaan. En daarover kun je je soms best schuldig voelen. Want ik weet hoeveel werk het is om ergens vrijwilliger te zijn. Bijna tegen het professionele aan moeten mijn buurtbewoners weten wat de veiligheidseisen zijn, waar de beste bouwmaterialen te koop zijn en bij wie je moet zijn om fondsen te werven.
En als er dan een opruimdag is, dan probeer ik toch mijn steentje bij te dragen om maar wel mijn betrokkenheid te laten zien.

"Want ik vind dat ze gewoon supergoed werk doen"

Het is voor kinderen, en ook voor kleine kinderen, zo belangrijk dat ze lekker, en veilig, buiten kunnen spelen. Zo leren ze wat ze allemaal al kunnen, worden ze lekker vies van zand en modder en hebben ze gewoon heel veel plezier met elkaar.
7 december was het in Nederland de Dag van de vrijwilliger. Het waarderen moet je alleen wel het hele jaar doen. Dus ouders:

"Bedankt dat jullie dit doen, iedere dag weer."