Nooit meer...of voor altijd...

Het zit erop. De jongste heeft ook eindelijk zijn B diploma met zwemmen. We zijn toch zeker 4,5 jaar op en neer naar het zwembad gereden op maandagmiddag. Eerst gehannes met de de peuter als de kleuter ging zwemmen, hoe hield je die een uur zoet in het zwembad. Dan de kleuter eerder uit de klas halen omdat de tijden bij een ander badje weer anders waren. Kijklessen die voor mij als werkende moeder op maandagmiddag nooit uitkwamen. Dan de fase van twee kinderen op zwemles en hoe doe je dat met douchen en afdrogen. En als laatste dan de 8 jarige scholier die best alleen thuis kon zijn, want mee naar het zwembad dat was toch wel echt saai.
Toegegeven, de vader van de kids heeft zeker 95% van alle ritjes op zich genomen, maar samen maakten we er ons wel druk om hoe lang het wel niet duurde voor het volgende badje, het laatste badje en dan uiteindelijk het afzwemmen.

Voor altijd
Met nooit meer naar het zwembad breekt natuurlijk ook de tijd aan dat je voor altijd kunt zwemmen. Eigenlijk had ik dat afgelopen zomer al. Zoonlief, zonder A en B, had al ruim twee jaar op zwemles gezeten en ik vond het wel gezegend. In het meer en in het zwembad trok hij er lekker op uit met zijn grote zus om te springen, te zwemmen en te duiken. Na twee keer toezicht houden vond ik het wel mooi geweest. "Ja hoor, ga maar lekker zwemmen."

Laatst met het familieweekend bleken ook nog maar 3 van de 11 kinderen uit vier gezinnen geen zwemdiploma te hebben, dan verandert de verhouding van toezichthoudende ouders op het aantal kinderen ook eenvoudig. Kinderen blij, papa's en mama's blij die even heerlijk met een bakje koffie bij de haard konden genieten.

Nu komt overigens weer een andere periode aan... wat gaan we met de vrije maandagmiddag doen en op welke sport kan de kleine man? Handbal, rugby, of ook gewoon op tennis zoals zijn zus. Of misschien toch iets met zwemmen, want ondanks de 2,5 jaar zwemles vindt hij het nog steeds helemaal te gek in het water.
Dus uitzoeken wat hij leuk vindt en welke sport in het gezinsritme is in te passen. Voer voor de volgende blog. ;)

Verstoppen is de truc

Al sinds de kinderen klein zijn, probeer ik ze al zo veel mogelijk vers eten voor te zetten. Het meest verse was natuurlijk de moedermelk die ze tot hun 10^e maand wilden drinken. Maar ook de eerste spaghetti bolognese maakte ik zelf. Geen toevoegingen, geen zout, veel geduld en heerlijk vond mijn dochter het. Mijn zoon, de tweede, at eigenlijk al veel sneller met de pot mee. Even de staafmixer eroverheen en alle stamppotten, pasta en rijstgerechten at hij met smaak.

Sinds december wordt er bij mij de Beebox thuis gebracht. Ik was op zoek naar meer streekgebonden eten. Ik ben ervan overtuigd dat van hoe dichterbij de groente en het vlees komt, hoe minder milieubelastend het is. In de Beebox vind ik dat. En dat het nog biologisch is, vind ik mooi meegenomen. Ik hoef niet meer te zoeken op marktjes, boerderijen of natuurwinkeltjes. Donderdagavond staat er een kratje klaar met de meest verschillende groente en fruit, één keer vlees, brood, melk en sap.

De kinderen vinden het een cadeautje iedere week. Wat zou er nu weer inzitten? Ze zijn gek op eieren, het brood is altijd op in een wip en het fruit is eigenlijk net te weinig. Daar zit het probleem ook niet. Het gaat om de groente. Het is natuurlijk hartstikke vers, ziet er goed uit, maar het komt best vaak voor dat ze het nog nooit gegeten hebben. En datzelfde geldt ook voor mij. Dus duik ik de kookboeken en receptenblogs in om maar een idee te hebben hoe het wordt klaargemaakt.

Inmiddels heb ik het wel door wat het beste werkt: verstoppen! En lekker stampen met aardappels. Dus eten we gestampte pastinaak, waar ook wat wortels doorheen zitten. Romanesco kool, een soort groene bloemkool, lijkt gestampt net op broccoli. Koolraap wordt al iets lastiger want dat lijkt nergens op, maar dan werkt een schepje suiker bij het koken ook nog wel goed.

Mijn dochter is nu gek op waterkerssoep. Ik had geen idee wat ik met de waterkers aan moest, totdat er op het zakje een soeprecept stond. Verstopt in de soep dus.

Ik blijf het proberen, net zoals ze klein wanneer ze aan alle smaken moesten wennen. Lastiger zijn de rode kool en bietjes, in de kleuren rood, geel en gestreept. Ik vind het heerlijk, maar de twee ukkepukken eten het helaas echt niet. Iemand nog goede verstoptips?

Game, set en match

Wat heb ik lang lopen puzzelen, twijfelen en zoeken, maar eindelijk heb ik het gevonden. Dé sport voor mijn dochter. Tennis is het geworden.

Al heel lang klaagde het bij mij. Mijn kinderen zaten niet op een sport. Natuurlijk wel eerst zwemles met diploma A en B, maar voor mijn dochter volgde daarop niets. Het kwam er maar niet van, andere prioriteiten, druk op het werk en weer waren we een vakantie verder. En ik voelde me er een slechte moeder van. Zelf sport ik één keer in de week en liefst nog een keertje hardlopen erbij. Maar zij, die ook hartstikke sportief is, op vrijdag naar de Sport BSO gaat en op zaterdag naar scouting, had gewoon haar eigen sport niet. Ik kon ook niet echt iets handigs vinden wat ze én leuk vond én in mijn werkschema te passen was.

Maar zoals dat met zoveel dingen gaat, opeens kunnen alle puzzelstukjes op zijn plek vallen. Haar beste vriendinnetje en overbuurmeisje zit op tennis en daarmee kon ze vorige week mee om te kijken. Ze was hartstikke enthousiast, ook al was het een gevorderd groepje.
Daarnaast mag ze als 8-jarige nu zelf naar school fietsen, wat inhoudt dat ze ook best alleen naar tennis mag. Het geluk is namelijk dat er een tennisvereniging in de wijk zit. Dus geen drukke straten over, alles is binnen 5 minuten fietsen te bereiken en met een eigen sleutel op zak komt het ook na tennis wel goed. De tennisles start 25 minuten na het uitgaan van de school, dus sluit dat ook ideaal aan.

Gisteren hebben we alle formulieren ingevuld. Er bleken ook pasfoto’s nodig te zijn voor haar tennispasje. Op het station hebben we vier verschillende pasfoto’s laten maken waarvan één met haar overbuurmeisje en mijn dochter samen. Dikke pret natuurlijk.

Vanmorgen was ze helemaal zenuwachtig voor haar eerste echte tennisles. Ze had zelf haar tennistas met schoolspullen en tennisracket ingepakt en ging ook keurig op tijd naar school, waar ze normaal flink aangespoord moet worden.

Vanmiddag kwam ze heel blij terug van de tennisles. Nog helemaal in de nieuw aangeschafte tenniskleding en tennisschoenen en met een echt meisjes racket. “Ik vind dit het allerleukste en dit ga ik nog heel lang volhouden”, merkte ze op. En daar ben ik ook erg blij mee.

Vanavond konden we na het eten nog even een balletje slaan tegen de muur van de kerk in de straat. Haar vriendinnetje, mijn dochter en ik. Was dat even leuk. Misschien moet ik ook maar eens een kijkje nemen op de TV.

Meer buitenspeelplaatsen in Nederland

Afgelopen zomer verbaasde ik me over de sprong die mijn 6-jarige zoon had gemaakt afgelopen jaar. Als we door de bergen wandelden, liep hij dit jaar altijd voorop, sprong met gemak van steen naar steen en was niet moe te krijgen. Ik had ook wel die plekken uitgezocht met de zogenaamde Erlebniswelten. Plekken waar er altijd iets extra's voor de kinderen was.

De eerste was in Zell am See. Een avonturenpad langs verschillende posten, met onder andere hoge palen waar je langs moest klimmen, een doolhof en een net dat tegen de berg aangespannen was. Mijn kinderen rende van de ene post naar de andere alsof het niets was.
Enkele dagen later, nog steeds in Zell am See, hadden we een speurtocht waarbij je een pad volgde van bergstation naar bergstation, met een mooie naam Höhenpromenade. Onderweg waren er allerlei houten figuren, met uitleg over wat die in de bergen aten en waar ze sliepen, met letters erbij die samen weer een woord vormde. Ook dit pad werd bijna rennend afgelegd. Grote zus hielp met het leuke boekje invullen en mijn zoon zag ze allemaal als eerste.
De laatste was in Westendorf, waar we al eens eerder waren geweest, maar hij telde nog net zo enthousiast alle voetafdruktekens op de stammen en stenen en knipte bij alle posten het juiste antwoord aan. Ik zag in de verte het onweer al aankomen, maar hij huppelde gewoon vrolijk verder.
Kinderen kunnen veel meer dan je denkt. Je moet het alleen wel leuk maken. Overigens deden we de laatste dag in Zell am See een dalafdaling van anderhalf uur zonder "Erlebnis" en dat vonden ze ook fantastisch.

Vandaag kwam ik, zoals iedere dag, vanuit mijn werk op het station aan. Natuurmonumenten vroeg daar aandacht voor de grote natuurenquête, ook wel Praat mee. Bovenstaande voorbeelden illustreren eigenlijk wat ik mis in Nederland. Belevenissen voor groot en klein, gratis en voor niets, van speurtocht tot een avonturenroute. Zo krijg je de kinderen wel het bos in. Gauw invullen dan maar. Tips zijn ook welkom.

Even voorstellen

Ik ben Selina Roskam, single 39-jarige moeder van een dochter van 8 en een zoon van 6. Net iets sportiever dan de gemiddelde Nederlander, actieve Scout en bewust met eten bezig. Ik hou graag van wandelen, skiën en buiten bezig zijn.

Dochter moet nu echt een sport gaan uitzoeken, dus genoeg om over te bloggen. Zoonlief moet nog eerst zijn zwemdiploma halen. Op vrijdag gaan ze naar de sport-BSO, op zaterdag naar scouting.

Omdat alles in de buurt is, pakken we heel veel de fiets.


Voor mijn werk ben ik 4 dagen in de week betrokken bij duurzame gebouwen.