De eerste was in Zell am See. Een avonturenpad langs verschillende posten, met onder andere hoge palen waar je langs moest klimmen, een doolhof en een net dat tegen de berg aangespannen was. Mijn kinderen rende van de ene post naar de andere alsof het niets was.
Enkele dagen later, nog steeds in Zell am See, hadden we een speurtocht waarbij je een pad volgde van bergstation naar bergstation, met een mooie naam Höhenpromenade. Onderweg waren er allerlei houten figuren, met uitleg over wat die in de bergen aten en waar ze sliepen, met letters erbij die samen weer een woord vormde. Ook dit pad werd bijna rennend afgelegd. Grote zus hielp met het leuke boekje invullen en mijn zoon zag ze allemaal als eerste.
De laatste was in Westendorf, waar we al eens eerder waren geweest, maar hij telde nog net zo enthousiast alle voetafdruktekens op de stammen en stenen en knipte bij alle posten het juiste antwoord aan. Ik zag in de verte het onweer al aankomen, maar hij huppelde gewoon vrolijk verder.
Kinderen kunnen veel meer dan je denkt. Je moet het alleen wel leuk maken. Overigens deden we de laatste dag in Zell am See een dalafdaling van anderhalf uur zonder "Erlebnis" en dat vonden ze ook fantastisch.
Vandaag kwam ik, zoals iedere dag, vanuit mijn werk op het station aan. Natuurmonumenten vroeg daar aandacht voor de grote natuurenquête, ook wel Praat mee. Bovenstaande voorbeelden illustreren eigenlijk wat ik mis in Nederland. Belevenissen voor groot en klein, gratis en voor niets, van speurtocht tot een avonturenroute. Zo krijg je de kinderen wel het bos in. Gauw invullen dan maar. Tips zijn ook welkom.
