Vrijwilligers zijn onbetaalbaar

"Harder, harder." De autoband aan een touw vliegt op en neer. In een niet te volgen ritme vliegen drie kinderen op en neer. Tot er eentje roept: "Stoooooooop, ik wil eraaaaf." Het gaat iets te ruig.

Het is een simpel speeltoestel: drie palen met touwen ertussen waar die drie autobanden aan hangen. Kinderen leren er hun evenwicht houden (eerst voorzichtig zitten, later staan), leren hun grenzen kennen (want hoe hard kan het nu echt) en rekening met elkaar houden (je moet alle drie stoppen als er eentje af wil). Wat een mooie vaardigheden leer je in deze speeltuin.

Die speeltuin is een goed verborgen geheim in onze wijk. Tussen twee straten, naast een kerk, met een toegangshek dat 's avonds op slot gaat.

Een paar jaar geleden hield de speeltuinvereniging ermee op. We hadden hier diverse verenigingen in Amersfoort, maar niemand wilde meer in het bestuur van deze vereniging. De speeltuin zag er ook niet uit.

Maar zoals dat gaat met vrijwilligers, er komen pas nieuwe als anderen plaatsmaken. En zo ook stonden er toen een paar ouders op met kinderen in de leeftijd die heel graag naar een speeltuin zouden willen gaan.
Een mooie constructie met een grote speeltuin-broer werd er gevonden, zodat de gemeente het sein weer op groen kon zetten, de veiligheid van de speeltuin gewaarborgd werd en er ook enige financiële bronnen aangeboord konden worden.

De speeltuin is een plek, waar de bewoners elkaar een paar keer per jaar vinden, waar de kinderen onbezorgd kunnen ravotten, in één boom klimmen, in een anderhalve meter hoog net kunnen klauteren, waar ze in een huisje een tea party kunnen houden of uitgebreid kingen op het stukje betonnen vloer dat nog een restant is uit de oude speeltuin.

Ik ben niet een van de ouders die is opgestaan. En daarover kun je je soms best schuldig voelen. Want ik weet hoeveel werk het is om ergens vrijwilliger te zijn. Bijna tegen het professionele aan moeten mijn buurtbewoners weten wat de veiligheidseisen zijn, waar de beste bouwmaterialen te koop zijn en bij wie je moet zijn om fondsen te werven.
En als er dan een opruimdag is, dan probeer ik toch mijn steentje bij te dragen om maar wel mijn betrokkenheid te laten zien.

"Want ik vind dat ze gewoon supergoed werk doen"

Het is voor kinderen, en ook voor kleine kinderen, zo belangrijk dat ze lekker, en veilig, buiten kunnen spelen. Zo leren ze wat ze allemaal al kunnen, worden ze lekker vies van zand en modder en hebben ze gewoon heel veel plezier met elkaar.
7 december was het in Nederland de Dag van de vrijwilliger. Het waarderen moet je alleen wel het hele jaar doen. Dus ouders:

"Bedankt dat jullie dit doen, iedere dag weer."

Buitenspelen is de normaalste zaak van de wereld ... in de zomer

Van april tot en met de herfstvakantie is het na half zeven 's avonds een drukte van de belang bij mij in de straat. Skaten, steppen, of kingen. Zelfs voetballen is mogelijk tussen een muurtje en een blok met garages. Verder is het weinig soeps in de straat. Eenrichtingsverkeer, dat is wel fijn. Maar veel huizen, smalle stoep, geparkeerde auto's. Een mooie vooroorlogse wijk dus, met heel veel kinderen.

Voor buitenspelen hebben kinderen eigenlijk dus weinig nodig. Het grootste speelobject van de straat is het trappetje met hellingbaan dat naar een kerk leidt, waar het alleen op zondag druk is. Daar kun je zo hard mogelijk met de step vanaf, of skatend, of fietsend.

De kinderschare is iedere dag anders. De leeftijden lopen uiteen van 5 tot een jaar of 12. Rond zeven uur worden de kleintjes naar binnen geroepen, dan om half acht de tweede ronde en rond acht uur de laatste.

Zomers gaat het buitenspelen dus wel goed.

Maar wat moet je doen als het vroeg donker is?

Ik vraag altijd bij de BSO of ze nog lekker buiten hebben gespeeld. En bij mooi weer is dat ook vaak het geval. Mijn jongste zoon van zeven mag al zelfstandig op het plein bij de BSO spelen. Mijn oudste loopt eigenlijk heel vaak buiten bij de BSO, het plein bij haar schoolgebouw is ook helemaal ingericht op de bovenbouw. Ze komen vaak lekker vies thuis. Ik vind het prima. De wasmachine doet zijn werk wel.

Maar wat ik echt vreselijk vind, is als het regent, sneeuwt of gewoon koud is buiten. 

Als echt buitenmens kan ik me prima kleden op slechte weersomstandigheden. En dat doe ik bij mijn kinderen dus ook. Regenpakken hebben we in Zweden ingeslagen deze zomer, hippe regenlaarzen kochten we in Noorwegen. De skibroeken liggen voor het grijpen en ook snowboots heb ik graag klaar staan.

En als ik dan kom bij de BSO in de winter en ik vraag: hebben ze lekker buiten gespeeld? dan krijg ik vaak het antwoord dat het maar tien minuten geduurd heeft, omdat de kinderen het koud kregen. Niet die van mij, nee, die was wel voorbereid met dikke jas, handschoenen, muts en goede schoenen.

Omdat ik het gedrag van ouders zelf niet kan wijzigen, moet ik er dus wel op letten dat mijn kids op de niet-BSO dagen zelf lekker buiten spelen. Moeilijk... want hoe ouder ze worden, hoe meer de televisie en tablet lonken.
Maar als ze eenmaal buiten zijn, ach, dan vinden ze de buurkinderen en dan zie ik ze de hele middag niet.

Over PL's en APL's en over gidsen en helpers

 Een blog over hoe scouting je vormt in je leiderschapstalent

"Jij moet naar de speluitleg, want jij bent PL!" 

Ik kan me nog goed een kamp herinneren, toen ik zelf scout was, en dus PL, en mijn patrouille op sleeptouw nam tijdens de regionale scoutingwedstrijden op de Paltz in Soestduinen. Ik was wel een goede PL, initiatiefrijk, slim, voortvarend en we lagen goed om schema. Het afwassen liet ik over aan de APL, want ik vond dat ik niet continu bezig moest zijn. Daar ging het een beetje mis, want bij de nachtinspectie bleek het niet helemaal opgeruimd en schoon te zijn. Uiteindelijk eindigden we toch nog hartstikke hoog in de ranglijst en trakteerde de leiding ons op taart, omdat we bij de eerste tien waren geëindigd.
De APL die me toen in de steek liet, is overigens nu een van mijn beste vrienden.

Met een anekdote uit mijn eigen scoutinggeschiedenis wil ik laten zien wat leiderschap binnen scouting betekent. Dat het idee van dat kinderen, naarmate ze ouder worden, ook steeds zelfstandiger worden. Leiderschapskwaliteiten, niet alleen van de leiding, maar ook van de jeugdleden, worden spelenderwijs gestimuleerd.

Insigne voor de gids

Insigne voor de helper

Bij de welpen begint het al als de groep in nesten wordt verdeeld. Ieder nest bestaat uit 5 of 6 kinderen, krijgt een kleur, een hoek van het lokaal, en een gids en een helper. De gids is de "leider" van het groepje. Kinderen tussen de 7 en de 11 krijgen al de kans om te laten zien wat ze in huis hebben. Vaak is het de oudste die gids of helper is, soms ligt het anders. Gidsen en helpers mogen ook een mooie badge op hun scoutfit.

Maar even terug naar PL. PL is de afkorting vroeger van patrouilleleider, tegenwoordig ploegleider. Ploegen bestaan uit 5 tot 7 kinderen. PL, of Assistent PL, is een titel bij de scouts, kinderen van 11 t/m 15 jaar oud. De PL mag twee linten op zijn linkerborstzak dragen om te laten zien dat je PL bent. Een heel jaar lang ben je PL, word je door de leiding verantwoordelijk gesteld voor je groepje, mag je soms iets extra's doen, moet je naar de speluitleg, maar wordt je vooral door de rest geaccepteerd als leider van de ploeg. Best bijzonder eigenlijk voor pubers die zichzelf aan het ontdekken zijn, maar dit systeem werkt al vanaf het allereerste begin. Zoveel veranderen kinderen niet in de tijd.

Bij scouting gaat het dus gewoon om kinderen. Kinderen die oefenen met leider te zijn. De leiding moet ze daarbij wel helpen. En omdat niet iedere leiding, vrij weinig zelfs, gediplomeerde trainers of leraar zijn, biedt scouting zelf een helpende hand, in de vorm van trainingen voor leiding. Dit wordt de Scouting Academy genoemd, die een (jonge) vrijwilligers helpt de competenties op te doen die ze nodig hebben om leiding te zijn. Daarnaast worden er verdiepende trainingen aangeboden.

Laatst was ik tijdens een groot scoutingevenement bij een training: teambuilding werd die genoemd. Dat klonk leuk, want je leert er altijd wat van. Maar wat me met name bij is gebleven, is hoe de vrijwillige trainers van Scouting, alle theorieën van Belbin, MBTI, Insights, kleuren en denkhoeden op een hoop hadden gegooid en tot vier typen waren uitgekomen: Leider, volger, stille kracht en expert. En in die rollen heb je elkaar altijd nodig om een goed team te zijn.

Maar deze rollen zijn ook zeer goed te gebruiken bij kinderen. Tijdens de training werden sjaaltjes gebruikt, waarbij de kleur aangaf welke rol je had. Als je dit tijdens de opkomst gebruikt, kunnen de kinderen ook wennen aan een dergelijke rol. Speel een douanespel en geef de kinderen van tevoren een dergelijk sjaaltje, of bij een speurtocht en niet altijd degene met de grootste mond mag het voortouw nemen.
Of zoals ik dat had, maak een tangram met je groepje.

Alles wat ik ooit geleerd heb, en het is een continu proces, pas ik weer toe in mijn werkzame leven. En andersom natuurlijk ook. Scouting vormt je, of je er nu een paar jaar of je hele leven bij zit.

Scouting is gewoon een mooie hobby, afwisselend, zeer leerzaam, actief en uitdagend.

Het is niet voor niets dat van de tweederde van de astronauten ooit scout zijn geweest.

Voor "athletic children"...

De vakantiebestemming dit jaar was Noorwegen. En Noren zijn dol op wandelen, dus dat we veel zouden wandelen zat er wel in. Vorig jaar hadden we natuurlijk al wat geoefend in de Oostenrijkse alpen, dus konden we Noorwegen ook wel aan.

Een van de tochten werd beschreven in het boekje van de regio Rjukan waar we 4 nachten verbleven. De weg ernaar toe, via Oslo en vervolgens veel stuurwerk door bergachtig gebied, beloofde al veel. Rjukan staat bekend om zijn toegangspoort tot de Hardangervidda, om een oorlogsverleden en om de Gaustatoppen.
Onze camping was trouwens keurig. Nederlandse eigenaren, leuk speeltuintje, keurige voorzieningen. Ik had voor onze vakantie hutten gereserveerd en deze zag er ook prachtig uit. De kids voelden zich er op hun gemak, verkenden een snelstromende rivier, die gelukkig ijskoud was, dus ze waagden zich er met nog geen grote teen in en maakten contact met wat andere kampeerders.

Maar gewandeld moest er worden. Dus met een boekje van de receptie in de hand en de weersvoorspellingen op de smartphone ernaast, maakte ik een plan voor de 3 dagen die we daar zouden zijn. En ik dacht meteen: de mooiste doen we als eerste! Uitzicht over een zesde deel van Noorwegen werd me beloofd als ik bovenop de Gaustatoppen zou staan. Ik vroeg nog bij de receptie: kun je beter afdalen of stijgen? Nou, stijgen was wel een beter plan. Dus dat gingen we doen. Er stond wel bij dat het ook goed voor kinderen was, mits "athletic children". Met de ervaring van vorig jaar leek me dat goed te doen.

Met onze nieuwe regenjassen (die kun je daar veel beter kopen dan in Nederland), lunch, water en camera bepakt, stapten we in de auto. Via 5 haarspeldbochten kwamen we al een flink stuk hoger. De Gaustatoppen staken behoorlijk uit, maar eenmaal op de parkeerplaats zagen we ze niet meer.

Het begin was duidelijk gemarkeerd en mijn jongste zoon ging al snel voorop. Het pad werd gemarkeerd met rode T's. Duidelijker kon niet.

Maar al snel verdween het pad. De rode T's bleven, maar waren aan de overkant van een stroompje, of aan het einde van een berg rotsen. Soms kon je wel een pad zien als er veel mensen gelopen hadden, maar meestal was er gewoon niets. Geen struik, geen gras, beetje mos en alleen maar rotsen. Zo zag ik het natuurlijk. Niet de kinderen, die klommen en klauterden dat het een lieve lust was. Soms moest ik wel even helpen.

Maar op een gegeven moment was het op. De tocht duurde 2,5 uur en dat was gewoon best lang. Het grote motiveren begon. "Nee, we kunnen niet meer omkeren", "nog 5 minuutjes en dan stoppen we" tot het meer kribbige "als we steeds stoppen, komen we er nooit". Eten moest er dan in. En echt even stoppen. Mueslireep en water deed veel goed.
Het lastige was dat je ook maar steeds niet zag waar nu die top was, die zat om de hoek.
Maar toen we hem uiteindelijk wel zagen, op ongeveer 3 van de 4 kilometer, en het echt nog een pittig stukje omhoog was, was echt de fut eruit. En waar je als volwassenen nog wel ergens een reserve hebt, is dat bij kinderen niet.

Op een mooie steen genoten we van het uitzicht, ons broodje met Unox leverpastei en met Fred & Ed pasta. Dit was echt even wat ze nodig hadden. Batterij weer opladen door gewoon goed te eten.

En het werkte. De laatste kilometer was natuurlijk ook zwaar, maar als je doel in bereik is, gaat het toch gewoon beter. Bovenop trakteerden we onszelf op chocomel, ondertussen kijkend op heel veel omringende bergen en hoogvlaktes.
En wat mij altijd dan weer verbaasd, is de snelheid waarmee kinderen weer herstellen. Binnen een paar minuten hadden ze weer praatjes, verkenden ze de top en mijn dochter telde zelfs 247 traptreden op het laatste stukje.

Net zo spannend was overigens het tandradbaantje uit de jaren 50 dat dóór de berg naar beneden ging en waar je maar met maximaal 8 personen in kon. Maar het scheelde wel echt een dalafdaling.

Ik heb dus blijkbaar "athletic children". En daar ben ik best trots op.

Van Annemaria Koekoek tot aan een Poolnachthike

"Mama, mogen we nog even buiten spelen?" In deze periode van lang licht buiten is het een dagelijks terugkerende vraag. Een sliert kinderen trekt tussen zes en half acht door de straat om nog even te voetballen of te kingen op een kleine parkeerplaats tussen een parochiegebouw en drie garageboxen. Meer hebben ze niet nodig.

Ook bij scouting verbaas ik me altijd over de inventiviteit van leiding en kinderen om met niets zoveel leuke dingen te doen. Bij de allerjongsten, de bevers, wordt er Annemaria Koekoek gespeeld. Meer dan twee lijnen in het zand heb je niet nodig. En die kleintjes vinden het prachtig.
Als ze al wat groter zijn, dan kan het er wat ruiger aan toe met Hollandse Leeuwen. Ook hier twee lijnen uit elkaar. De tikker roept Hollandse Leeuwen. Je rent van de ene kant naar de andere kant. Je bent af als je opgetild bent en dan moet je meedoen met optillen, zodat de "tikkers" een steeds grotere groep worden. Naast sportiviteit is ook het samenwerken belangrijk, want hoe kun je anders als welp je eigen leiding optillen.
Voor de tieners heb je weer andere fysieke uitdagingen nodig. Als je ze weet te motiveren, dan kunnen ze veel. Een Poolnachthike wordt door een scoutinggroep uit Doorn georganiseerd. De explorers, leeftijd 15-18, gaan met bepakking een tocht lopen met heel veel technieken, posten en uitdagingen onderweg. En natuurlijk wordt er gemopperd dat het ver is, dat voeten pijn doen of dat de rugzak te zwaar is, maar aan het einde hebben ze het toch mooi gehaald.

Scouting Nederland heeft een onderzoek onder de aandacht gebracht dat Scouting een belangrijke bijdrage levert aan buitenspelen. In ieder geval levert scouting die bijdrage op zaterdag. Even geen pc, tablet of mobieltje, maar lekker rennen in het bos, klauteren in de bomen of een speurtocht als het zo uitkomt.
Scouts zijn zelf overigens koplopers in het gebruik van nieuwe media en technieken. Dus wordt GPS-gebruik niet geschuwd, heb ik wel eens een Whatsapp-locate spel gespeeld of kun je meedoen aan een Cyberhike. Het zit 'm in het combineren van buiten en techniek. Meegaan met de tijd, het continu blijven boeien van de jeugdleden, met buitenspelen en jezelf ontwikkelen als de rode draad.

Koningin Maxima heeft op zaterdag 13 juni het Scoutinglandgoed Zeewolde geopend. Daarmee is er weer een mooi terrein erbij gekomen waar scouts kunnen kamperen, waar ze ook toegang hebben tot de randmeren en heel veel avonturen beleven.
Ik was er op zondag om een laantje met bomen te onthullen op het landgoed, en mijn kinderen waren mee. Die vonden daar een stapel strobalen, waar ze een eigen doolhof of tunnel mee hadden gebouwd. Ze stonden daar als zitplaatsen nog voor de opening. Met niets iets maken. Ik vond het prachtig, al hadden ze strootjes overal zitten en vind ik die nu nog steeds in de auto.

In de zaterdageditie van de krant werd nog op de voorpagina gekopt: Gamen of kappen? Het advies was: kap niet met gamen, maar zorg voor voldoende afwisseling. En dat is wat we bij scouting al heel lang doen!

95 fietsvakantiekilometers vol avonturen

Wat doe ik ze aan? Twijfels kwamen boven toen ik op de dijk tussen Putten en Spakenburg fietste met wind tegen. De regen sloeg in onze gezichten. Mijn zoon en dochter fietsten met verbeten gezicht achter mij, zodat ik nog een beetje de wind kon opvangen en het tempo kon aangeven. Maar stoppen was geen optie. We moesten de fietsboot halen, anders zouden we nog veel meer moeten fietsen.

Eenmaal in Spakenburg raceten we tussen de toeristen door, langs de smalle straatjes en historische boten, richting de steiger. In de verte zag ik hem liggen en hij was al los! Ik maakte grote gebaren, riep de longen uit mijn lijf en omzeilde de oudjes die daar over de steiger liepen. Maar oef, gelukkig...ze hadden het gezien. En natuurlijk mochten we nog mee. De loopplank werd uitgeschoven, onze fietsen werden opgetild en wij konden lekker warm binnen zitten. De fietsboot bracht ons in een gezapig tempo tot 1 km van ons huis in Amersfoort.

Strava gaf aan: 27 kilometer gefietst, van Harderwijk naar Spakenburg. En samen met de twee dagen daarvoor hadden we totaal 95 fietskilometers gemaakt. Beide kids waren op de mountainbike. Ik had alle bagage, waarbij het voelde als een vrachtwagen. Fietskar achter, twee voortassen en twee achtertassen.

Ik was dus supertrots op mijn apies. Alleen piepen als ze honger hadden (en dat hield ook echt niet op tot er minimaal 2 boterhammen weggewerkt waren) of dorst. De jongste kon niet tijdens het fietsen uit zijn bidon lurken, dus stopten we vaak genoeg. Maar zo hielden we het wel vol.

We overnachtten op een camping. De eerste was een gezellige familiecamping waar we ook gezellig bij de familie op het plekje gingen staan. De tweede was vast ook een gezellige familiecamping, maar niet toen wij er waren en alle stacaravanbewoners lekker in hun eigen huis zaten.

Wat ik bijzonder vond, is dat ze geen enkele hersteltijd nodig hadden. Waar ik dacht van: "hèhè, ff zitten" renden ze meteen weg om de speeltuin te ontdekken of de temperatuur van het zwembad te checken.

Het allermooiste was toch toen ik op de laatste dag heel erg opgelucht op de boot zat. Mijn zoon wist niet hoe snel hij achter het roer moest kruipen om te boot te besturen. Met schipperspet en na afloop een junior schippersdiploma. De zon begon te schijnen, wat wilden we nog meer.

Wat ik ze aandeed? Ik liet ze een avontuur beleven, hun grenzen verkennen, de wereld een beetje ontdekken. En ze konden het dus prima aan!

Ik ben 8 en ik kan best alleen drie dagen op kamp

"Ik ga wel alleen, mama", was de boodschap toen haar scoutingvriendjes al in groepjes van 3 waren ingedeeld en zij daar niet meer bij kon. En ach ja, ze is 8, gaat al voor de tweede keer op HIT en ze slaapt in een gebouw.

Als scout in hart en nieren kon het niet anders zijn dat mijn kinderen ook op scouting zouden gaan. Al vanaf jongsaf aan beleef je avonturen, leer je samenwerken, word je ieder jaar een stukje zelfstandiger en het is ook gewoon heel erg uitdagend.
Mijn kinderen konden ook al vanaf het moment dat ze lopen met hun ouders mee op kamp. Of het nu naar het buitenland was in Luxemburg of aan het strand bij Zandvoort, samen op kamp hoorde erbij.

Ik schreef ook al over de wintersport, wat eigenlijk een verkapte winterkamp was. Gewoon omdat het heel erg leuk en gezellig is om met scouts op kamp te gaan en inmiddels zomerkampen voor mij, als moeder, er niet meer inzitten.

Mijn kleine hittepetit op HIT

Terug naar de HIT. HIT staat voor Hike, Interesse en Trapperskampen. En met name de H en de T staan garant voor veel bewegen. Ieder jaar met Pasen worden op zo'n 6 plaatsen in Nederland diverse HIT's georganiseerd. Voor de welpenleeftijd, die met de groene bloesjes, werd er in Mook de Powerkids HIT-it bedacht. Van vrijdag tot en met maandag lekker buiten bezig zijn, spelletjes doen, je aan het corvee houden, een speurtocht doen, of op zijn scouts hiken, en je onderdompelen in een thema. Dit jaar feest, waarbij alle feestdagen in één weekend werden gevierd.

Vrijdagmiddag bracht ik haar. Thuis hadden we samen de tas ingepakt, zelf had ze al drie keer de paklijst doorgekeken, zodat ze controleerde of we niets vergeten waren. Er mocht gelukkig één knuffel mee.
Op het veld voor de aanmelding stond ze helemaal te stuiteren, ze had er zoveel zin in. En na de aanmelding mocht ik nog van een afstand even de opening bekijken, maar al haar aandacht ging naar de gekke themafiguren en de uitleg.

In de tussentijd kon ik alles volgen. Op Facebook werden alle feestdagen goed vastgelegd.

Maandag rond 14 uur was de sluiting. Die duurde ouderwets lang en daarna kon ik haar meenemen.

Uitdagend, leerzaam en leuk

Ik kreeg een meisje terug dat moe was, maar vooral ook vol avonturen, vol belevenissen die ze zelf had meegemaakt. Dat uiteindelijk toch 3 dagen met haar scoutingvriendjes was opgetrokken, maar ook een nieuwe vriendinnetje had gemaakt. Dat een hike had gelopen en nu wist hoe een kaart werkte, met noord-zuid en een legenda. Dat weer een stukje zelfstandiger was geworden. Dat continu lekker buiten bezig was geweest. Scouting is uitdagend, leerzaam en gewoon ontzettend leuk!

Over theekopje, spaghetti eten en superman

Waar ik in mijn vorige blog nog had over de plannen, kan ik nu over het resultaat vertellen.

Met een duidelijke afspraak gingen we op vakantie. We zouden één dag een snowboard huren, met één ochtend les en verder een beetje aanklooien.

Bij de skischool bleek al snel dat je voor een beginnersles bij het begin moet beginnen. Op zondag dus als iedereen begint. Dat was zaterdagmiddag, na een lange reis, wel even schakelen. Maar je hebt wat over voor je kinderen, dus regelde ik dat.

Zoonlief begon op oefenweide 1 met voorskiën. Dochter hoefde niet voor te snowboarden en haar werd gewoon uitgelegd hoe je een bord aan moet doen, hoe je in de lift stapt en wat je voorkeursvoet, zodat je weet welke voet voor moet.

Eenmaal in een klasje ingedeeld had ik het wel gezien bij mijn zoontje en keek ik nog even snel bij mijn dochter. Dat zag er verder prima uit, dus kon ik eindelijk, na een uur wachten ook even een pistetje pakken.

Helaas zijn de snowboardlessen in het Skiwelt skigebied maar een halve dag, dus rond 12 uur viste ik mijn dochter uit de klas. Onder de indruk en met enig enthousiasme vertelde ze boven haar bordje schnitzel met frietjes over het theekopje.
Ik liet haar de keuze: nog een beetje alleen aanklooien op de piste of met de groep mee weer op de ski's. Het werd het laatste. En wat bleek...ze kon echt prima meekomen met de volwassenen.
Maar ook de volwassenenen waren op de eerste dag rond 15 uur wel even klaar met skiën. Mette wisselde weer van schoenen en latten en toog naar de oefenweide met rolband.
Nieuwsgierig als ik was naar het "theekopje" ging ik toch maar even kijken. En wat zag ik daar...een dochter die op haar gemak heen en weer in een soort theekopje-houding de berg af zigzagde. Ik was toch wel trots. Het zag er gewoon goed uit.
Aan het einde van deze zondag hebben we toch de snowboardspullen weer weggebracht.

De rest van de week, en zeker de laatste dag, toen we de groep volwassenen en kinderen mixten, kon mijn dochter een nieuweling nog prima uitleggen wat zij verder in de skiles had geleerd. Spaghetti eten doe je enigszins vooroverbuigend, goed voor je houding op de ski's. En met de superman-houding weet je altijd dat je arm aan de bergkant voor je arm aan de dalkant is, zodat je met je bovenlijf wijzend naar het dal een bocht uitkomt.

Het was weer een mooie wintersport. Trots op mijn kinderen, die dat skiën toch maar voor de rest van hun leven onder de knie hebben.

En toen wilde ze opeens snowboarden

Zomaar een dag in de kerstvakantie. Als voorbereiding op de wintersport hebben we een uitje naar Snowworld in Zoetermeer. Wanneer halverwege de dag de helft van onze reisgenoten kostenloos zijn ski's voor snowboard inruilt, komt daar de vraag: "Mama, mag ik ook snowboarden?" van mijn achtjarige dochter. Het ruilen kost niets, dus ach waarom niet? Maar als ze na één uur al redelijk goed op zo'n plank van de heuvel afsuist en ze heel enthousiast is, komen de twijfels. Zal ik mijn kind op snowboardles doen, in plaats van skiën?

Mijn kinderen staan al heel lang op de ski's. De oudste was drieëneenhalf toen ze haar eerste skiles had. Bij juf Nina van de skischool Alpin. Na twee weken skiede ze de blauwe helling af in pizzapunt achter de juf aan. Het jaar erna ook twee weken les, en idem zelf toen ze 5 was. De jongste stond twee weken voor zijn 3e verjaardag voor het eerst op de ski's. Dat ging minder van harte dan bij de oudste, waarbij hij meer hing in het stoeltje naast de babyhelling dan op de helling stond. Het jaar erna ging het al veel beter, ook weer dankzij juf Nina. Ook hij eindigde zijn twee weken met een blauwe piste van de "grote berg".

Juf Nina met mijn vierjarige zoon in 2013

We hadden het goed voor elkaar. Het appartement keek uit op de babyweide, de kinderen waren van 10 tot 15 uur onder de panne. Het skigebied Skiwelt had voor ons iedere dag een andere piste en vervelen deden we ons nooit. De kinderen vonden het ook fantastisch. Veel Nederlands sprekende of Nederlandstalige skileraren. En natuurlijk de hele dag buiten. Daar wordt iedereen blij van.
Wintersport was zelfs zo belangrijk voor de vader van de kinderen en mij dat we het bij de scheiding goed hebben vastgelegd over hoe we dat zouden doen.
Vorig jaar waren ze dus met papa op pad en dit jaar met mij.

Op deze dinsdag in de kerstvakantie was ik ook zeer blij en verrast. De jongste had eindelijk ook veel lol op de helling. Een schansje hier en een schansje daar. Als zesjarige duidelijk geen last van angst. Mijn achtjarige liet ook zien dat ze al redelijk parallel kan skiën en ook nergens bang van was.

Over vier weken, aftellen!, is het zover. Vrijdags gaan we met zijn drieën rijden, in de hoop "zwarte zaterdag" enigszins voor te zijn. Juf Nina treffen we in ieder geval weer, misschien zelfs wel vaak als een van de twee bij haar wordt ingedeeld.

Ik heb mijn dochter weten te overtuigen dat ze één dag op snowboardles mag en niet een hele week. Ik heb het nog eens opgezocht, maar acht jaar lijkt een goede leeftijd te zijn om te starten met snowboarden. De beginselen van snowboarden zijn ook makkelijker om te leren dan skiën, maar als je het goed wilt kunnen, zul je lang moeten leren en lessen.
Eén dag gelukkig, want de snowboardlessen zijn halve dagen, de skilessen hele. Dus moet ik daar weer rekening mee houden. Ik zie me ook gewoon niet met mijn dochter over de hellingen heensuizen als zij op een bord staat, terwijl het skiënd al prima af gaat. Skiërs en snowboarders gaan niet heel goed samen, vind ik.
We gaan het dus zien. Kijken hoe snel ze het oppikt, hoe enthousiast ze is en hoe ik haar kan overtuigen dat ze met mama lekker gaat skiën en dat ze met boarden maar een paar jaartjes moet wachten totdat ze alleen op de piste mag.

Verzamelplaats van de skischool op de babyweide