woensdag 20 mei 2015

95 fietsvakantiekilometers vol avonturen


Wat doe ik ze aan? Twijfels kwamen boven toen ik op de dijk tussen Putten en Spakenburg fietste met wind tegen. De regen sloeg in onze gezichten. Mijn zoon en dochter fietsten met verbeten gezicht achter mij, zodat ik nog een beetje de wind kon opvangen en het tempo kon aangeven. Maar stoppen was geen optie. We moesten de fietsboot halen, anders zouden we nog veel meer moeten fietsen.

Eenmaal in Spakenburg raceten we tussen de toeristen door, langs de smalle straatjes en historische boten, richting de steiger. In de verte zag ik hem liggen en hij was al los! Ik maakte grote gebaren, riep de longen uit mijn lijf en omzeilde de oudjes die daar over de steiger liepen. Maar oef, gelukkig...ze hadden het gezien. En natuurlijk mochten we nog mee. De loopplank werd uitgeschoven, onze fietsen werden opgetild en wij konden lekker warm binnen zitten. De fietsboot bracht ons in een gezapig tempo tot 1 km van ons huis in Amersfoort.

Strava gaf aan: 27 kilometer gefietst, van Harderwijk naar Spakenburg. En samen met de twee dagen daarvoor hadden we totaal 95 fietskilometers gemaakt. Beide kids waren op de mountainbike. Ik had alle bagage, waarbij het voelde als een vrachtwagen. Fietskar achter, twee voortassen en twee achtertassen.

Ik was dus supertrots op mijn apies. Alleen piepen als ze honger hadden (en dat hield ook echt niet op tot er minimaal 2 boterhammen weggewerkt waren) of dorst. De jongste kon niet tijdens het fietsen uit zijn bidon lurken, dus stopten we vaak genoeg. Maar zo hielden we het wel vol.

We overnachtten op een camping. De eerste was een gezellige familiecamping waar we ook gezellig bij de familie op het plekje gingen staan. De tweede was vast ook een gezellige familiecamping, maar niet toen wij er waren en alle stacaravanbewoners lekker in hun eigen huis zaten.

Wat ik bijzonder vond, is dat ze geen enkele hersteltijd nodig hadden. Waar ik dacht van: "hèhè, ff zitten" renden ze meteen weg om de speeltuin te ontdekken of de temperatuur van het zwembad te checken.

Het allermooiste was toch toen ik op de laatste dag heel erg opgelucht op de boot zat. Mijn zoon wist niet hoe snel hij achter het roer moest kruipen om te boot te besturen. Met schipperspet en na afloop een junior schippersdiploma. De zon begon te schijnen, wat wilden we nog meer.

Wat ik ze aandeed? Ik liet ze een avontuur beleven, hun grenzen verkennen, de wereld een beetje ontdekken. En ze konden het dus prima aan!