Het is hier altijd buitenspeeldag

Zie ik dat nu goed? Zijn mijn kinderen aan het stoepranden in de straat. Was dat niet iets van vroeger?
Nee, dus. Het is makkelijk, want je hebt alleen maar twee kinderen, een bal en twee stoepranden nodig.
Ik kan me voorstellen dat dat laatste niet overal even makkelijk is, maar in mijn vooroorlogse wijk zitten netjes overal stoepen met randen. En zo net na etenstijd is de straat nog niet helemaal vol geparkeerd en kan er dus gerust gestoeprand worden.

Stoepranden is de nieuwe trend. 

Ik ben heel blij dat ik in zo'n straatje woon waar het de gewoonste zaak van de wereld is om lekker buiten te spelen. Eénrichtingsverkeer, dat scheelt. En in bijna de helft van de woningen zijn wel kinderen van tussen de 4 en de 12 aanwezig.

Na het avondeten zie je dan ook vaak een sliert over straat gaan, soms hier en daar aanbellend. Met een bal of een step gaan ze op pad om met elkaar nog net voor bedtijd te spelen.

Overdag komt het er vaak toch niet zo van. Clubjes, sporten of andere schooltijden zorgen ervoor dat er niet altijd veel kinderen aanwezig zijn.
En zo lang het licht is, is het gewoon vaste prik. Het is hier altijd buitenspeeldag.

Buitenspelen is belangrijk

Op 8 juni was het een landelijke Buitenspeeldag. Buiten spelen is ook goed voor kinderen. De woordvoerder van deze dag lichtte toe: "het is goed voor de motorische ontwikkeling, het zelfvertrouwen, creativiteit en concentratie en leerprestatie op school." Wat wil je nog meer?

Ik weet ook niet of het nu aan de kinderen ligt dat buitenspelen niet zo vanzelfsprekend is, als ik de toelichting lees op de site van Jantje Beton.

Ouders moeten hun kinderen veel meer loslaten.

Lekker laten ontdekken, vallen (een pleister is zo geplakt) en opstaan, ruzie maken en weer vrienden worden, elkaar helpen of spelletjes uitleggen.

Loslaten dus...

Maar ook voor mij als ouder die zelfstandigheid hoog in het vaandel heeft, was het laatst even slikken. Mijn jongste had een speelafspraak bij een parkje met 5 jongens uit zijn klas. Dus niet meer in de straat... dacht ik. Ik vond het ook redelijk vaag klinken. Mijn jongste voelde mijn twijfel geloof ik een beetje aan en stelde voor dat ik dan maar even meefietste. Bij het Johan Cruyff Court aangekomen, bleek de afspraak inderdaad te kloppen. Er werd een tijd afgesproken dat iedereen weer zelf naar huis zou gaan. En met een enigszins gerust hart fietste ik weer naar huis.

De straat is dus te klein geworden, dacht ik toen.

Hij had veel plezier gehad. Gevoetbald en in de bosjes gespeeld, niets stuk gemaakt en geen ruzie.

Toch ben ik blij als ik hem gewoon kan zien, als ik 's avonds even de straat oploop. Maar het went vast wel als ik hem niet meer kan roepen. Gewoon vertrouwen dat het goed komt.